Porozumienie bez Przemocy zakłada, aby komunikat był zbudowany z czterech kroków:

    • obserwacja,
    • nazwanie uczucia,
    • nazwanie potrzeby,
    • wyrażanie prośby.

Są to elementy potrzebne do pełnego usłyszenia się przez obie strony. Zakładamy, że za każdym zachowaniem ludzkim stoją potrzeby – zaspokojone lub niezaspokojone. Np. jeśli dziecko popchnęło drugie dziecko to nie nazwiemy go niegrzecznym, a poszukamy co się takiego trudnego dzieje, że to dziecko popycha  – może to być chęć nawiązania kontaktu, może to być odreagowanie jakiejś innej sytuacji, może to być zmęczenie,  może to być dostymulowanie się sensoryczne, może to być coś zupełnie innego.

A na czym polega to nie ocenianie?

To mówienie o jakiejś sytuacji w taki sposób, jaki zarejestrowałaby to kamera – czyli widzenie faktami. Zamiast „jesteś bałaganiarzem” powiemy „widzę klocki na dywanie” zamiast „jesteś leniem” powiemy „widzę, że potrzebujesz odpoczynku i wybierasz teraz leżenie na kanapie”. Za tym komunikatem możemy wyrazić prośbę o to, by klocki były odłożone na swoje miejsce.

Porozumienie bez Przemocy to też asertywna odmowa. To zadbanie o swoje granice poprzez wyrażanie ich i trwanie przy nich. Dziecku może nie spodobać się nasza decyzja w sprawie nie kupienia mu zabawki, ale my nadal jej nie kupujemy. Możemy zaopiekować frustrację dziecka z  powodu naszej odmowy, ale wciąż nie kupujemy zabawki. I możemy to zrobić w bardzo empatyczny sposób – „bardzo chciałeś, żebym Ci kupiła tę zabawkę. Zezłościłeś się aż tak, że położyłeś się na podłodze i krzyczałeś. Widzę, jak bardzo chciałbyś ją teraz mieć. Jednocześnie ja nie chcę jej kupować. Słyszę, że trudno Ci z moją decyzją”.

W Porozumieniu bez Przemocy piękne jest to, że możemy w podobny empatyczny sposób patrzeć też na innych dorosłych ludzi i w ich zachowaniach szukać ich zaspokojonych i niezaspokojonych potrzeb.

Autor: Kasia Skóra