Część I

Podkład muzyki spokojnej. (Dziecko chodzi po sali rozmawiając z kolegami).

DZIECKO I:
Taka zima to nie zima,
Śniegu nie ma, mróz nie trzyma,
Plac się zmienia w staw dla żab
Z dachów ciągle kap, kap, kap.
Rano deszcz w południe deszczyk
I wieczorem pada jeszcze,
W nocy nie przychodzi mróz
Słychać wody plusk, plusk, plusk.
Już o zimie nie pamiętasz
Choć wskazuje ją kalendarz.
Styczeń – wszyscy mówią nam,
Deszcz zaprzecza pam, pam, pam.

DZIECKO II:
Po co nam te narty, sanki,
Jak tu śniegu nie ma.
Kto nas dziś zrozumie,
Kto pocieszyć nas ma!
 -  Zawołajmy Zimę, krzyknijmy głośno
(Dzieci razem)
Zimo!Zimo!Przyjdź,
Prosimy cie mocno!    

PANI ZIMA:
Któż to woła! Kto tak krzyczy!
Jakieś dzieci na ulicy?
Co wy chcecie dziś ode mnie?

DZIECI I, II, III:
Chcemy dużo śniegu wszędzie!

PANI ZIMA:
Jestem Zimą – Czarodziejką, która różne czary zna.
Wszystkich teraz was przeniosę ,
W piękny biały świat.
(Pani Zima odwraca się w kierunku Śnieżynek i woła)
Śnieżynki moje drogie,
Chodźcie tu natychmiast!
Pomóżcie mi przykryć
Białą kołderką świat.
(Pani Zima śpiewa piosenkę pt. Sanna,sypie śnieżkami, a Śnieżynki w tym czasie rozkładają białą płachtę na ziemi)

ŚNIEŻYNKA I:
(sypie płatkami śniegu)
Płatki bialutkie, białe,
Spadają z nieba, krążą.
Wioski i miasta całe,
W srebrzystym puchu grążą.
Tańczą nad nimi w górze,
Coraz ich więcej i więcej...
Gdy na nie patrzeć dłużej,
to aż się w oczach kręci.

„Polka zimowa” - piosenka z tańcem

ŚNIEŻYNKA II:
Drogie dzieci czy już wiecie?
Wszędzie biało jest na świecie!
A więc wszystkie się ubierzcie,
Do ogrodu szybko śpieszcie!
Napadało śniegu wiele,
Chodźcie prędko, dalej, śmielej.
Gdy się wszystkie tu zbierzecie,
To zabawę rozpoczniecie.
Ulepicie kulki białe,
Okrąglutkie, duże, małe.
Z kulek dużych jak śmietanka
postawicie tu bałwanka.

„Już zima” – piosenka z improwizacją

DZIECKO III: (podchodzi powoli do dzieci bałwanek)
Na podwórku już od rana
dziwny gość zawitał,
Nie rusza się, nic nie mówi,
O nic nie pyta.
Twarz okrągła nos - kartofel,
oczy - dwa węgielki,
szyi nie ma, nóg nie widać,
a jak beczka wielki.
Koszyk stary jak kapelusz ma na czubku głowy.
Któż to taki? Czy już wiecie?
To bałwan śniegowy.

DZIECKO IV:
Stoi bałwan przy płocie
w śnieżnobiałej kapocie,
i urąga wciąż głośno
na dzieciarnię nieznośną.

BAŁWANEK:
- A figlarze, a smyki!
Marsz mi stąd swoją drogą,
Nie chcę gadać tu z nikim,
Nie chcę widzieć nikogo.
Będziesz tu jeden z drugim
Śmiał się ze mnie i gadał,
Że mam nos nadzbyt długi,
Ze mi broda odpada,
Ze mam oczy węglowe
I świat widzę na czarno,
że za wielką mam głowę
i figurę niezgrabną.
Cóżem winien że taka
Brzydka ze mnie pokraka.
Precz psotniki, psotnice,
bo wnet miotłę pochwycę!

DZIECKO V:
- Ej, Bałwanku co ty pleciesz,
nie złość się mój złoty.
My śmiejemy się przecież
Z naszej własnej roboty.
Nie umieliśmy lepiej
Z śniegu ciebie ulepić.
Zamiast miotłę masz chwytać
Śmiej się z nami i kwita!

BAŁWANEK:
Stoję sobie sam,