Scenariusz spotkania andrzejkowego z rodzicami w grupie 6-latków.

Cele ogólne:

• kreowanie otwartych osobowości dzieci, rodziców, nauczycieli we wzajemnych interakcjach
• zapoznanie dzieci ze zwyczajami i tradycjami andrzejkowymi poprzez uczestnictwo w zabawach, konkursach i wróżbach
• wspomaganie rozwoju psychoruchowego dziecka poprzez ruch i bliski kontakt emocjonalny z rodzicem
• wytworzenie miłej atmosfery, zaufania do nauczyciela i przedszkola
• kultywowanie tradycji andrzejkowych

• podejmuje rolę współgospodarza przedszkola
• potrafi wyrażać uczucia i przeżywa radość zabawy z rodzicami
• zna zwyczaje i tradycje andrzejkowe
• umie wyrażać uczucia i przeżywać radość zabawy z rodzicami
• potrafi współpracować w grupie
• umie odczuwać radość z własnej twórczości

• świece, klucz, kadzidełka, symbole gwiazd, kartki z napisami zawodów, serca z imionami, cukierki, kubeczki plastikowe, papier szary, kreda kolorowa, lampion, koperty z hasłami do ułożenia, kaset KLANZA, 2 talie tart, 8 kubeczków, piórko, ziarenka pieprzu, muszelka, kamyk, grosik, sól.

• indywidualna, zbiorowa.

• słowne, m. przekazu wiedzy, m. aktywizujące, czynne.

Na drzwiach umieszczamy plakat:
„Dzień wróżb i czarów oraz tajemniczych zaklęć!
Chcesz poznać swoją przyszłość? Wejdź!
Dzisiaj o godzinie 16.00 zaczyna działać czarodziejska moc”.

PRZEBIEG IMPREZY

1. Wizytówki.

Rodzice wybierają wizytówki ze specjalnie przygotowanych koszyczkach według napisanej instrukcji: Wybierz duszka w kolorze twojego nastroju (żółty — ciekawość, szary — niepewność, biały — radość, fioletowy — smutek) Napisz na nim swoje imię, i przyczep do ubrania.

2. Spotkanie z wróżkami

Nauczycielki przebrane za wróżki zaprasza dzieci do komnaty wróżb i czarów, które na co dzień jest miejscem spotkań ludzi magii, ale w dniu Świętego Andrzeja mogą tu przyjść zwykli ludzie. Wróżka objaśnia, że w komnacie należy zachowywać się cicho, żeby nie obudzić „złych mocy”. Dzieci siadają na krzesełkach ustawionych w kręgu. Zapalenie Magicznej świeczki (w środku stoi lampion ze świeczką)

Na miotle wjeżdża smutna czarownica i mówi:

„Jestem smutna czarownica, czarny płaszcz mój i spódnica. Swoim przybyciem wzbudzam zdziwienie? A gdzie dla mnie zaproszenie? Czekałam, czekałam, wielką nadzieję miałam, a zaproszenia nie dostałam. A więc sama przyjechałam, na tym, co pod nogą miałam.
Chciałam Wam powiedzieć jak to dawniej w Polsce było. Kiedyś uważano listopad za miesiąc magiczny, niezwykły. I właśnie dlatego wszyscy ludzie wykorzystywali ten czas na wróżby, które miały przepowiadać przyszłość. A zaczynały się one od dnia św. Marcina, kiedy na stołach pojawiała się pieczona gęś, której kosteczki przepowiadały pogodę. Kostki białe oznaczały, że będzie śnieżna zima, kostki czerwone – mroźna zima, a ciemne – że zimy ni ma. W wigilię Sw. Katarzyny kawalerowie mogli się dowiedzieć jaka przypadnie im żonka, a w wigilię Sw. Andrzeja dziewczęta otrzymywały odpowiedź na pytanie, kto będzie ich mężem. Do dzisiaj przetrwała jedynie tradycja andrzejkowa. Dzięki andrzejkowej zabawie możemy kultywować tradycje ludowe. Uważam, że to co stare w tradycji andrzejkowej harmonijnie splata się z tym, co w naszej kulturze nowe, po to, by łączyć ludzi we wspólnej zabawie. A teraz pocieszcie czarownicę, bo przecież nikt dzisiaj nie powinien być smutny. Jeśli powtórzycie czarodziejskie zaklęcie stanę się wesołą czarownicą."

Wszyscy powtarzają zaklęcie:
Hokus pokus, czarowanie, niech się czarownica wesołą stanie.
Czarownica – już zmieniłam uczesanie, już zmieniłam me ubranie, teraz będzie przywitanie.

3. Powitanie w kręgu — Iskierka przyjaźni.