Scenariusz zajęcia z zakresu rozwijania umiejętności emocjonalnych

Grupa dzieci 3, 4 – letnich

Temat zajęć: Rozpoznajemy uczucia.

Cel ogólny: Rozwijanie umiejętności rozpoznawania uczuć oraz dostrzegania ich przyczyny.

Cele operacyjne:

Dziecko:

- ogląda teatrzyk sylwet,

- odpowiada na pytania do obejrzanego teatrzyku,

- w umówiony sposób reaguje na przedstawiona sytuację,

- potrafi dokończyć zdanie logiczną wypowiedzią,

- właściwie rozpoznaje emocje przedstawione na zdjęciu.

Realizacja podstawy programowej:

Obszar I – Fizyczny obszar rozwój dziecka: Dziecko przygotowane do podjęcia nauki w szkole uczestniczy w zabawach ruchowych, w tym rytmicznych, muzycznych, naśladowczych, z przyborami lub bez nich;

Obszar II - Emocjonalny obszar rozwój dziecka: Dziecko przygotowane do podjęcia nauki w szkole rozpoznaje i nazywa podstawowe emocje, rozróżnia emocje i uczucia przyjemne i nieprzyjemne, ma świadomość, że odczuwają i przeżywają je wszyscy ludzie;

Obszar III - Poznawczy obszar rozwój dziecka: Dziecko przygotowane do podjęcia nauki w szkole wyraża swoje rozumienie świata, zjawisk i rzeczy znajdujących się w bliskim otoczeniu za pomocą języka mówionego.

Metody:

- słowne: rozmowa,

- czynne: zadań stawianych,

- oglądowe: teatrzyk sylwet,

Formy pracy: zbiorowa, indywidualna

Środki dydaktyczne: sylwety postaci do teatrzyku: chłopiec z miną wesołą i smutną, dziewczynka z wesołą miną, balonik niebieski nadmuchany i pęknięty, balonik różowy nadmuchany; akompaniament muzyczny, nadmuchany balon, szarfa dla każdego dziecka, arkusz szarego papieru, gazety i czasopisma, nożyczki, klej, zdjęcia wycięte z gazet pokazujące ludzi w różnych nastrojach

Przebieg:

1.     Teatrzyk „Balonik Franka”

Nauczycielka za pomocą sylwet przedstawia dzieciom w przedszkolnym opowieść o Franku: Franek był wesołym chłopcem (N. manipuluje sylwetą uśmiechniętego chłopca). Bardzo lubił bawić się w odbijanie baloników. Bardzo się więc ucieszył, gdy pewnego dnia, zaraz po wejściu do sali, dostał od pani niebieski balonik (N. pokazuje sylwetę balonika). Franek z uśmiechem odbijał swój balonik, tak aby ten nie spadł na podłogę. Nagle balonik Franka spadł na parapet, na którym stał kaktus. Domyślacie się, co się stało? (dzieci odpowiadają). Tak, macie rację, balonik spadł na ostre kolce kaktusa i pękł (N. pokazuje sylwetę pękniętego balonika). Frankowi zrobiło się bardzo smutno (N. pokazuje sylwetę smutnego chłopca). Usiadł skulony w kąciku. Do tak siedzącego chłopca podeszła Tereska (N. demonstruje sylwetę dziewczynki z różowym balonikiem). Zobaczyła leżący obok niego strzęp niebieskiego balonika. Domyśliła się, co się stało i wiedziała, że Franek jest smutny. Dziewczynka trzymała w ręku różowy balonik, zaproponowała więc smutnemu koledze wspólną zabawę jej balonikiem. Franek oczywiście się ba to zgodził i już po chwili na jego twarzy znów pojawił się uśmiech (N. demonstruje sylwetę uśmiechniętego chłopca).

2.     Rozmowa w oparciu o obejrzany teatrzyk

Nauczycielka zadaje dzieciom pytania o emocje chłopca: Jak czuł się Franek, gdy dostał od pani balonik i bawił się nim? Dlaczego Franek stał się smutny? Jak się zachował? Skąd Tereska wiedziała, że Franek jest smutny? Co zrobiła dziewczynka, żeby poprawić humor koledze?

3.     Zabawa ruchowa skoczna „Skocz lub kucnij”

Dzieci otrzymują szarfy i układają z nich koła. Kiedy nauczycielka wymieni czynność, która sprawia dzieciom radość (układanie puzzli, spacer z rodzicami, jedzenie lodów, otrzymanie prezentu) – dzieci wskakują do szarfy i skaczą w niej wesoło. Jeśli wymieniona przez nauczycielkę czynność wydaje im się smutna (zgubienie zabawki, skaleczenie się, zniszczenie klockowej budowli, upadek z rowerka) – kucają w środku szarfy.

4.     Zabawa dydaktyczna „Moje nastroje”

Dzieci stoją na obwodzie koła. Nauczycielka włącza podkład muzyczny, dzieci przekazują sobie balonik z rąk do rąk. Na przerwę w akompaniamencie ruch balonika zostaje zatrzymany, dziecko które trzyma balon w dłoniach kończy zdanie rozpoczęte przez nauczycielkę: Jestem wesoły, gdy…. Jestem smutny, gdy….

5.     Zbiorowa praca plastyczna „Uczuciowa wyklejanka”

Nauczycielka rozkłada na podłodze duży arkusz szarego papieru podzielony na dwie części, każda oznaczona jedną buźką uśmiechniętą lub smutną

Dzieci w gazetach/czasopismach wyszukują zdjęcia ludzi, którzy okazują różne uczucia. Dzieci wycinają zdjęcia (4latki) lub wybierają wśród gotowych zdjęć wyciętych wcześniej przez nauczycielkę (3latki) i wklejają w odpowiednie miejsca na arkuszu.

Opracowała: Iwona Małek