Weroniki Sherborne. Warsztaty tworzenia mydełek.
(zajęcia otwarte z rodzicami)  

Prowadząca: 
Grupa: 3-6 lat
 

Cele operacyjne: dziecko:
- rozwija świadomość własnego ciała i przestrzeni 
- wyraża swoich uczuć i emocji w sposób niewerbalny
- zdobywa pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu
- rozwija zaufanie do siebie, partnera i grupy
- potrafi zrobić z gotowych elementów naturalne mydło z naturalnych składników

Metoda:
- Metoda Ruchu Rozwijającego
- samodzielnych doświadczeń dziecka

Forma:
Zespołowa, grupowa

Kompetencje:
- kompetencje osobiste, społeczne i w zakresie uczenia się

Środki dydaktyczne:
Głośnik, telefon, chusta animacyjna, baza mydlane, susz kwiatków, barwniki, łyżeczki, kubki, garnuszek, papier, ręczniki papierowy, mikroflówka, materace, karimaty, arkusz papieru A0, farby różowa i czerwona, pędzle

Weronika Sherborne była angielską terapeutką, nauczycielką wychowania fizycznego. W latach 60-tych wypracowała własny system ćwiczeń. Ma on zastosowanie we wspomaganiu prawidłowego rozwoju dzieci i w korygowaniu jego zaburzeń. Ćwiczenia te wywodzą się ze szkoły Rudolfa Labana i z doświadczeń własnych, a znane są pod nazwą Ruchu Rozwijającego. Nazwa ruchu rozwijającego wyraża główną ideę metody: - posługiwanie się ruchem jako narzędziem wspomagania rozwoju psychoruchowego dziecka i terapii zaburzeń tego rozwoju. Opracowany przez Sherborne system ćwiczeń wywodzi się z naturalnych potrzeb dziecka, zaspakajanych w kontakcie z dorosłymi.

Przebieg zajęć:
1.Powitanie. Wszystkie dzieci siedzą w kole w raz z rodzicami w pozycji „Fotelika” i witają się z sąsiadami: paluszkami u dłoni oraz u stópek mówiąc „Dzień dobry”

2. Ćwiczenia kształtujące świadomość osoby, schemat ciała i przestrzeni:

MOJE_TWOJE
Wszyscy siedzą w parach (dorosły-dziecko) naprzeciwko siebie i wykonują kolejno poszczególne czynności:
- kładą rękę na głowę swoją potem partnera
- wskazują swoje czoło a potem czoło partnera
- mrugają jednym okiem 
- dotykają swojego nosa potem dotykają nosa partnera
- masują brzuszek swój potem partnera brzuszek

MOJE TWOJE LUSTRO
Dorosły siedzi w rozkroku na podłodze, zwrócony przodem do siedzącego naprzeciw dziecka; 
Dziecko siedzi przed dorosłym, pomiędzy jego nogami;
Partnerzy (na przemian) robią do siebie różne miny i naśladują się nawzajem, wykonując polecenia np.: „Zrób śmieszną minkę” „Dotknij językiem noska”

KONCERT GRA NA PLECACH
Dorosły klęczy na podłodze obok leżącego dziecka; Dziecko leży na brzuchu na podłodze; Dorośli „grają” palcami opuszkami palców, potem coraz mocniej, a następnie kantami dłoni, pięściami i całymi dłońmi. W trakcie wykonywania ćwiczenia należy zmieniać siłę i rytm uderzeń. Zabawę można urozmaicać, dokonując zamiany ról: dzieci grają na plecach dorosłych.

MAŁE TUNELE
Dorośli tworzą tunel, klęcząc obok siebie (bark w bark, biodro w biodro) i podpierając się rękoma; Dzieci oczekują z jednej trony przy wejściu do tunelu; przechodzeni lub przeczołgiwanie się dzieci na druga stronę starając się by nie uderzyć osób klęczących , najlepiej pełzać jeden za drugim polegając na sile własnych ramion.

3. Ćwiczenia oparte na relacji z „Z”

WYCIECZKA
Dorosły stoi przed leżącymi na podłodze  dzieckiem; Dziecko leży na plecach na podłodze, z ramionami wyciągniętymi w tył (za głowę); dorosły, trzymając dziecko za dłonie i nadgarstki, lekko ciągnie je po podłodze

HIPOTERAPIA
Dorosły ( w lekkim rozkroku) wykonuje klęk podparty; dziecko leży brzuchem na plecach dorosłego mocno obejmuje partnera rękoma i nogami; kołysanie się z dzieckiem na boki, poruszanie się w przód i w tył, chodzenie po Sali na czworakach.

HUŚTAWKA