Cele główne:

• rozwijanie mowy komunikatywnej: zwrócenie uwagi na komunikatywną wartość wypowiedzi dzieci i jednoznaczność komunikatu;

Cele szczegółowe (dziecko...):

• uświadamia sobie rolę słów w przekazie informacji;
• kształtuje  schemat własnego ciała oraz orientację przestrzenną w aspekcie kierunkowym: w lewo, w prawo, w górę, w dół;
• opisuje obrazki z uwzględnieniem szczegółów;
• rysuje „pod dyktando”

Procedura:

• praca z całą grupą
• praca indywidualna
• opowiadania I. Landau: „Takie dziwne słowa”, „Kury”;
• cztery schematyczne rysunki przedstawiające staw, kaczki, drzewa, słońce do powieszenia na tablicy i cztery mniejsze kopie do opisu;
• wstążka do oznaczenia lewej ręki każdego dziecka;
• kartki w dużą kratkę, flamastry;

Przebieg zajęć:

1. Nauczycielka zapoznaje dzieci z bohaterką opowiadania Anią. Prezentuje opowiadanie I. Landau „Takie dziwne słowa”. Następnie rozmawia z dziećmi na temat utworu, zmierzając do ustalenia, że nieporozumienie było wynikiem posługiwania się przez Anię językiem, którego nie znała mama. (Dlaczego mama nie zrozumiała Ani? O czym należy pamiętać, aby zawsze być dobrze zrozumiałym?) Nauczycielka zwraca uwagę na wyrazistość wypowiedzi, dobór słów, posługiwanie się tym samym językiem przez nadawcę i odbiorcę komunikatu, stosowanie precyzyjnych określeń.

2. Na podsumowanie rozważań o wartości komunikatywnej mowy nauczycielka przedstawia opowiadanie I. Landau „Kury” – zabawną historię, która wydarzyła się w wyniku błędnego zrozumienia polecenia.

3. Zabawa ruchowa „W lewo, w prawo”
Nauczycielka prosi dzieci o podniesienie lewej ręki, sprawdza poprawność wykonania polecenia i poprawia ewentualne błędy. Dla utrwalenia proponuje zawiązanie wstążki na lewym ramieniu.

a. Dzieci stoją w kole i wykonują:
Dwa kroki do przodu
Trzy kroki  w lewo
Krok do tyłu
Dwa kroki w prawo
Dotknij lewą ręką prawego policzka
Skocz trzy razy na prawej nodze
b. Dzieci dobierają się parami i wykonują:
Podajcie sobie prawe ręce
Dotknijcie się lewymi kolanami
Połóż prawą dłoń na lewym ramieniu kolegi

4. Zabawa dydaktyczna „O którym obrazku opowiadam”
Nauczycielka pokazuje cztery schematyczne rysunki, przedstawiające drzewa, staw, kaczki, słońce w różnej konfiguracji przestrzennej. Umawia się z dziećmi, że ich zadaniem będzie wskazać obrazek, o którym opowie. Po komunikacie: „Wskażcie obrazek na którym znajduje się słońce, drzewa, kaczki i staw.”, dzieci powinny stwierdzić, że otrzymały za mało informacji, by pokazać jeden rysunek. Wymienione elementy znajdują się na wszystkich rysunkach. Po tym wstępie nauczycielka zaprasza do zabawy, która polega na odgadnięciu, o którym obrazku opowiada dziecko. Wybrana osoba próbuje jak najdokładniej opisać położenie poszczególnych elementów, by reszta dzieci mogła wskazać rysunek. Nauczycielka zwraca uwagę, by nadawca komunikatu podawał istotne dla zróżnicowania obrazków informacje: gdzie jest słońce, po której stronie drzewa jest staw, ile kaczek pływa itp. Dzieci opisują i odgadują w podobny sposób trzy rysunki.

5. Zadanie przy stoliku: „Piesek z kresek”
Na zakończenie nauczycielka proponuje dzieciom rysowanie pod dyktando, na kartce w dużą kratkę. Dzieci nie wiedzą co będą rysowały. Kartki leżą przygotowane na stolikach. Zaznaczony jest na nich punkt rozpoczęcia i serduszko  ułatwiające lokalizację kartki w przestrzeni. Nauczycielka zwraca uwagę, aby dzieci patrzyły tylko na swoją kartkę i uważnie słuchały polecenia. Po skończonej pracy sprawdza, czy na wszystkich kartkach jest narysowany piesek. Nauczycielka zaprasza dzieci na dywan, krótko podsumowuje zajęcia i dziękuje dzieciom za wspaniałą pracę.

Autor: Monika Czarnecka–Zreda