Cele ogólne:

• wdrażanie do uczestnictwa we wspólnych zabawach;
• zachęcanie do wypowiedzi na forum grupy;
• rozwijanie umiejętności liczenia;
• kształcenie sprawności manualnych rąk i wyobraźni twórczej dzieci.

Cele operacyjne:
Dziecko:

• uważnie słucha tekstów literackich;
• odpowiada na pytania N.;
• poszerza swe zainteresowania światem przyrody;
• doskonali sprawność ruchową;
• reaguje odpowiednią postawą na zmiany w akompaniamencie;
• ćwiczy wyobraźnie i motorykę;
• integruje się we wspólnej zabawie;
• uczestniczy w ćwiczeniach oddechowych;
• liczy w dostępnym zakresie;
• porównuje liczebność zbiorów poprzez dobieranie elementów w pary;
• rozumie pojęcie para;
• rozumie określenie tyle samo;
• wykonuje ćwiczenia przygotowujące do pisania;
• poszerza doświadczenie plastyczne;
• stara się ukończyć pracę;
• współpracuje z innymi dziećmi podczas zabaw;
• doskonali koordynację wzrokowo-ruchową.

Metody:

• słowna – polecenia, objaśnienia do zadań;
• czynna – zadań stawianych do wykonania;
• oglądowa – papierowe zwierzęta do inscenizacji, papierowe płatki śniegu;
• aktywizująca – wykonanie pracy plastyczno-technicznej.

Formy:

• indywidualna
• zespołowa
• zbiorowa.

Środki dydaktyczne:

• kulki z waty, bębenek, bezlistne drzewo wykonane z gałęzi lub kartonu i gazet, papierowe zwierzęta do inscenizacji (wiewiórka, jeż, niedźwiedź), związane paski białej krepiny, szeleszcząca folia, papierowe śnieżynki, W1s.22, biała farba, pędzle, kubki z wodą, magnetofon, płyta CD-utwór Roberta Schumanna „O dalekiej krainie”, biała bibuła, chusta animacyjna, suche gałązki, klej.

 

Przebieg zajęć:

1. Zabawy dowolne w kącikach zainteresowań.

2. Praca indywidualna z dziećmi.

3. „Powitanka”. Dzieci stoją w kole. Przy wersie drugim podskakują, a przy czwartym machają do siebie na powitanie.

Na powitanie wszyscy razem:
Hip, hip, hura! (x3).
Z całego serca pełnym gazem:
Witamy was! (x3).

4. „Śniegowe płatki” – ćwiczenia oddechowe. Dzieci zdmuchują z dłoni kulki z waty – wdech nosem, wydech ustami.

5. „Sopelki” – zabawa orientacyjno-porządkowa. Dzieci biegają w tempie podanym na bębenku. Na sygnał zatrzymują się i nieruchomieją jak lodowe sopelki. Po chwili stania biegną dalej. Kształtowanie codziennych nawyków higienicznych po zabawie i przed posiłkami.

6. Zaprezentowanie przez N. inscenizacji „Wiatr i zima”. Dzieci siedzą na dywanie. Przed sobą mają bezlistne drzewo. N. prezentuje inscenizację. Poruszając szeleszczącą folią, imituje podmuchy i świst wiatru. Powiewając zaś paskami białej krepiny – naśladuje padający śnieg.
Nauczycielka: Pewnej mroźnej nocy przyszła do lasu zima. Słyszy, a tu wiatr śpiewa swoją kołysankę. (Nauczycielka potrząsa folią).
Wiatr: Całą noc świszczę, gwiżdżę i dmucham. Ale czy ktoś mnie słucha?
Zima: Daj spokój, wietrze. Las przecież śpi podczas zimy, tak już jest na świecie. Potrzeba mu tylko ubrania. Zaraz posypię śniegiem i ubiorę drzewa w zimowe szaty. (Nauczycielka macha paskami białej krepiny).
Wiatr: I komu będę teraz śpiewał kołysanki?
Nauczycielka:    Wiatr ucichł, a zima sypała śniegiem na drzewa, krzewy, trawy, na mysie norki i zajęcze kotlinki. Zwierzęta nie bały się zimy. Były do niej przygotowane, bo miały ciepłe futerka. Ruda wiewiórka zgromadziła w swojej dziupli zapas orzechów. A niektóre zwierzęta, w tym jeż i niedźwiedź, zapadły w sen. Śpią i odpoczywają tak jak drzewo.