dym z bitej śmietany.
Z wafli sufit i podłoga,
każdy gwóźdź z orzeszka.
Ty w tym domku mamo droga
będziesz sobie mieszkać.
I przez szybki kolorowe 
będziesz patrzeć co dzień,
jak zajączki piernikowe
skaczą po ogrodzie.
Będzie rzeka niedaleko
a w niej lemoniada.
Ja Ci będę nad tą rzeką
bajki opowiadać.

Inscenizacja „DWIE MAMY”

Narrator: Czy słoneczko, czy wiaterek
Chodzą mamy na spacerek.
Mama 1:  Dzień dobry! Jak tam córeczka?

Mama 2: Dziękuję. Jest bardzo grzeczna.
A jak tam pani synek?

Mama 1: Niegrzeczny odrobinę.

Aha, aha, aha..........

Narrator:  Wózki mi się podobały.
Lecz te mamy takie małe..?

Mama 2: Jak synek?

Mama 1: Jak córeczka?

Mama 2: Wypiła butelkę mleczka.

Mama 1: Co? Jedną?! A mój dwie! I jeszcze kaszkę zje!
I kaszkę i kotlety! Bo straszny ma apetyt!

Aha, aha, aha...........

Narrator: Oj! To już zupełnie źle!
Czy niemowlak tyle zje?

Mama 2: Co z synkiem? Jakie wieści?

Mama 1: Już w wózku się nie mieści!
O mamę ciągle pyta...
Mama 2: A moja książki czyta!!!!

Mama 1: Akurat! Tra la la! A mój na trąbie gra!!!

Aha, eee................

Narrator:  Jak się mamy posprzeczały,
to o wózkach zapomniały.
Ładna sprawa... Ładna sprawa...

Razem mamy:  Bo to przecież jest zabawa!
A w tych wózkach zamiast dzieci,
misie z pluszu leżą przecież!

Piosenka „PODAJMY SOBIE RĘCE”

Chociaż świat dokoła
dziwny jest i wielki.
A my tacy mali,
mali jak kropelki.
Podajmy sobie ręce
w zabawie i w piosence,
w ogródku przed domem,
na łące znajomej.
Podajmy sobie ręce
przez burzę i przez tęcze
pod gwiazdą daleką,
nad rzeczką i rzeką.
Kiedy nagle z bajki
zniknie dobra wróżka.
Kiedy szary smutek
wpadnie do fartuszka.
Podajmy sobie ręce......
Choć nas czasem dzielą
nieprzebyte góry,
nieskończone drogi
zachmurzone chmury.
Podajmy sobie ręce....

Wręczenie rodzicom laurek własnoręcznie wykonanych przez dzieci.

Wspólny poczęstunek.

Pożegnanie gości.

Autor: mgr Agnieszka Śnioch