Wiecie o tym, że Ziemia ma kształt kuli (nauczycielka wskazuje globus) i obraca  się dookoła własnej osi. Słońce (włączenie lampki) ogrzewa i oświetla raz jedną, raz drugą stronę naszej planety (nauczycielka demonstruje to doświadczeniem z lampką i globusem). Na oświetlonej części kuli panuje dzień, a na nie oświetlonej – noc. (Niektóre uwagi mogą wypłynąć od samych dzieci). Ale to jeszcze nie wszystko. Wiemy również o tym, że Ziemia krąży wokół Słońca, Kto nam o tym powiedział? – Mikołaj Kopernik. Przesuwa się ona po określonym torze, drodze. Jest to taka długa droga, że zanim Ziemia ją pokona, mija cały rok, 12 miesięcy, ciągle obracając się również wokół własnej osi. Spróbujcie teraz zaobserwować, jak oświetlona jest przez Słońce ta część Ziemi, gdzie żyją Eskimosi.

Dzieci przypominają, gdzie leży Biegun Północny, Grenlandia. Następnie  przyklejają sylwetkę Eskimosa i wykonują ponowny ruch Ziemi dookoła Słońca (bardzo powoli). Dzieci zwracają uwagę na to, że Biegun Północny oświetlony jest bardzo długo przez Słońce (Słońce przez kilka miesięcy nie zachodzi, a następnie przez długi okres panują zupełne ciemności).

Nauczyciel kontynuuje rozmowę -  „Wtedy trwa długa Noc Polarna, kiedy to słońce w ogóle nie ukazuje się nad horyzontem. Zróbmy sobie noc (nauczyciel gasi lampkę)”. Następnie zaprasza dzieci do twórczej zabawy ruchowej – pantomima.
„Sen” – włączenie kasety z cichą muzyką – nauczyciel prosi dzieci, żeby znalazły sobie wygodne miejsce (ułożyć się wygodnie do snu). „Wszyscy lubimy, kiedy nam się coś śni. Czasem jest to sen przyjemny, innym razem straszny”. Muzyka cichnie, dzieci się budzą. Nauczyciel kontynuuje rozmowę – „Opowiedz mi teraz o twoim śnie, ale nie słowami, lecz ruchem”.

Dzieci starają się wykazać za pomocą ruchu to, o czym „śniły” - nauczyciel podchodzi do dzieci i próbuje odgadnąć.

Nauczyciel podaje każdemu dziecku kartkę z bloku oraz czarną lub granatową kredkę, mówiąc, że ma dla nich interesujące zadanie. Nauczyciel zawiązuje oczy lub prosi dzieci o ich zamknięcie.

Dzieci siedząc na dywanie w dowolnie wybranym miejscu rysują to, czego najbardziej boją się w nocy. Jak to wygląda?

Nauczyciel prosi dzieci o otwarcie oczu, następnie podaje im kolorowe kredki i zachęca do ozdobienia obrazu tak, by już to „coś” nie było takie straszne.

Nauczyciel zbiera prace i urządza z nich wystawę. Następnie odsłania tablicę – mapę Nieba Północnego – „Znajduje się na niej sześć wybranych przeze mnie gwiazdozbiorów: Wielki Wóz (Wielka Niedźwiedzica), Mały Wóz (Mała Niedźwiedzica), z wyraźnie zaznaczoną Gwiazdą Polarną, Rak, Waga, Smok, Baran, Lew, Byk” (wyrazy do globalnego czytania: Waga, Baran, Lew, Byk, Rak, Smok).
„Spójrzcie, jak piękna potrafi być noc, jak piękne może być niebo nocą. Co sprawiło, że jest tak ładnie?”

Dzieci odpowiadają, że gwiazdy, które zaświeciły się na niebie.

Nauczyciel kontynuuje – „Świat jest niezwykle różnorodny i piękny. Zapraszam Was teraz do nocnej wędrówki po niebie. Pojedziemy Wielkim Wozem”. Gdy zapada noc, niebo nad głową usiane jest gwiazdami. Wyglądają one jak małe iskierki, ponieważ są w wielkiej odległości od Ziemi, ale w rzeczywistości są to ogromne, rozpalone kule gazowe, podobne do Słońca. Jeśli połączymy niektóre z nich umownymi liniami (tak na niby) ukażą się nam bajeczne figury, tzw. gwiazdozbiory. Oto niektóre z nich (nauczyciel pokazuje po kolei nazywając je, dzieci globalnie odczytują ich nazwy). Wy również możecie ułożyć takie piękne gwiazdozbiory. Spójrzcie, przygotowałam Wam na stolikach skrawki nieba”.
   
Dzieci podchodzą do stolików. Otwierają koperty, przygotowane dla każdego dziecka. Jest tam dużo gwiazdek (duże i małe). Wyklejają gwiazdozbiory, następnie odczytują zapamiętane nazwy gwiazdozbiorów z gotowych prac. Tworzą album pod tytułem „Niebo”.

Nauczyciel zaprasza dzieci do zabawy w „Gwiazdki”. Zabawa inscenizowana przy piosence „Świeci gwiazdka”. Nauczycielka prosi dzieci, aby usiadły na dywanie.

3. Zakończenie: