W pewnym lesie stało piękne przedszkole, do którego chodziły wszystkie zwierzątka: mały lisek, zajączki, sarenka, jelonek, wiewiórka, jeżyk i myszki. Najmniejszym przedszkolakiem był pajączek, Jaś. Wszystkie zwierzątka chętnie chodziły do przedszkola, bawiły się, rysowały, spacerowały parami po lesie. Nikt nie chciał jednak podać łapki Jasiowi. Zwierzątka bały się go, bo miał osiem łapek, kosmate ciałko i był bardzo malutki. Jasio był nieszczęśliwy. W szatni codziennie prosił mamę, aby mógł zostać w domu, bo tu nikt go nie lubił. Mama nie rozumiała swego synka, stale powtarzała:  

– Ja muszę iść do pracy, a ty możesz w przedszkolu znaleźć sobie przyjaciół.  

Ale jak, myślał Jasiu, przecież nikt nie chce się ze mną bawić! Kolejnego dnia znów Jasiu siedział z boku i obserwował kolegów, którzy tak wesoło się bawili. Czasem coś rysował, czasem cichutko płakał i tak mijały dni w przedszkolu. Nikogo nie interesowało to, że Jaś był zawsze sam. Nadeszła wiosna. Przedszkolaki dużo czasu spędzały na polanie. Bawiły się  

w berka, robiły bukiety z wiosennych kwiatów. Tylko mały Jasio, nieszczęśliwy i smutny, siedział sam na pniu drzewa. Nagle na polanie pojawiła się ogromna, złośliwa Osa. Zapanował niepokój, wszystkie zwierzątka ogarnął strach. Jedne piszczały „Ojej, ona nas pogryzie”, inne płakały, niektóre próbowały się ukryć. Zmartwiona i również przestraszona pani zwołała rozkrzyczaną gromadkę i szybko wrócili do przedszkola. 

Nagle zauważono, że nie ma Jasia. Nikt nie pomyślał o nim, nawet pani. 

– I co teraz będzie? – pytały zwierzątka. Kto pójdzie po Jasia? 

Wszyscy się bali i każdy myślał, że biedny Jaś został ukąszony, albo pożarty przez okropną, ogromną Osę! Pani nie mogła pójść po Jasia i zostawić dzieci, otworzyła więc okno myśląc, że malec jest w pobliżu. Wszyscy cichutko skupili się koło niej i cóż zobaczyli? 

Mały Jasio kończył tkać ogromną pajęczynę. Musiał przy tym uważać, bo Osa starała się go złapać. Jasiu myślał: „szybko, jeszcze trochę pracy i uratuję moich przyjaciół, już nic im nie będzie zagrażać”. Dzieci widziały jego starania i zaczęły wołać: „Jasiu, Jasiu!”. I właśnie  

w tym momencie do pajęczej sieci wpadła Osa. Jasio skończył tkać swoją sieć. Patrząc, jak Osa nie może się z niej uwolnić, Jasiu powiedział, że jeżeli jeszcze raz będzie straszyć zwierzątka, to zostawi ją uwięzioną na zawsze. Przerażona Osa obiecała, że już nigdy nie będzie straszyć dzieci. Jasiu rozplątał swoją pajęczą sieć i uwolniona Osa jak najszybciej odfrunęła. Po chwili Jaś usłyszał oklaski przedszkolaków i ich okrzyki radości. Wszystkie dzieciaki gratulowały mu odwagi. Każdy chciał uścisnąć kudłatą łapkę pajączka. Od tej chwili Jasiu miał wielu przyjaciół. Nie przesiadywał już samotnie na dywanie, ale wesoło bawił się z przedszkolakami. 

Tym razem mama dziwiła się, gdy pajączek nie chciał wracać do domu:  

– Jasiu, dlaczego nie chcesz iść do domu? – pytała. 

– Bo ja mam tu przyjaciół – z dumą odpowiadał pajączek. 

Tak to wszystkie zwierzątka zrozumiały, że brzydki pajączek, z kudłatymi ośmioma łapkami, może pomóc innym w niebezpieczeństwie i okazać się prawdziwym przyjacielem 

 Rozmowa na temat opowiadania. Wypowiedzi dzieci nt. pająków, ich budowy i pożyteczności (zjadają szkodniki takie jak muchy, komary) 

3.Fabularyzowanie utworu Le Basque połączone z prostymi ruchami  

rytmicznymi  ( I etap pracy z utworem) 

Dzieci siedzą na dywanie i naśladują ruchy nauczyciela  

zgodnie z muzyką, snując opowieść o pajączku 

A     „Idzie pająk, idzie pająk, idzie pająk, siup!” 

(ręka prawa schodzi po lewej ręce) 

 „Idzie pająk, idzie pająk, idzie pająk, siup!” 

(ręka lewa schodzi po ręce prawej) 

„Idzie pająk, idzie pająk, idzie pająk, siup!” 

(ręka prawa schodzi po lewej ręce) 

 „Idzie pająk, idzie pająk, idzie pająk, siup!” 

(ręka lewa schodzi po ręce prawej) 

B      „Taki zły, taki zły, taki zły, taki zły!” 

(klaskanie w dłonie) 

„I naprawia z prawej strony, z prawej strony już! 

(zakręcanie ręki prawej – od lewej do prawej) 

i naprawia z lewej strony, z lewej strony już!” 

(zakręcane ręki lewej – od prawej do lewej) 

 „Taki zły, taki zły, taki zły, taki zły!” 

(klaskanie w dłonie) 

„I naprawia z prawej strony, z prawej strony już! 

(zakręcanie ręki prawej – od lewej do prawej) 

i naprawia z lewej strony, z lewej strony już!” 

(zakręcane ręki lewej – od prawej do lewej) 

4.Zabawa muzyczno – ruchowa ( II etap pracy z utworem) 

Zabawa pajączków – pogoń lub ucieczka. Dzieci dobierają się parami – ustawienie jedno dziecko za drugim - jedno dziecko z pary ucieka, a drugie goni. 

A – ucieczka pierwszej osoby i zatrzymanie, pogoń i zatrzymanie 

„Ja uciekam, ja uciekam, ja uciekam, już! 

Ja cię gonię, ja cię gonię, ja cię gonię już 

„Ja uciekam, ja uciekam, ja uciekam, już! 

Ja cię gonię, ja cię gonię, ja cię gonię już  

B – klaskanie w dłonie partnera, 

 „Taki zły, taki zły, taki zły, taki zły!” 

Wirujemy w jedną stronę, jedną stronę już! 

Wirujemy w drugą stronę, w drugą stronę już! 

(obroty w jedną i drugą stronę haczykami) 

„Taki zły, taki zły, taki zły, taki zły!” (klaskanie w dłonie partnera) 

Wirujemy w jedną stronę, jedną stronę już! 

Wirujemy w drugą stronę, w drugą stronę już! 

(obroty w jedną i drugą stronę haczykami) 

5.Rozwijanie wyobraźni dźwiękowej – gra na sucho ( III etap pracy z utworem –  etap wstępny) 

Dzieci siedzą na krzesełkach w kręgu lub dywanie,  pokazywanie przez nauczyciela gry na odpowiednim instrumencie tzw. gra na sucho (trójkąt – cyk, cyk, janczary/grzechotki – dzyń, dzyń, klawesy – klap, klap, tamburyno – pac, pac, bębenek – bum, bum