Cel ogólny:

- poznanie ludowych zwyczajów i obrzędów związanych z „andrzejkami”.

Cele szczegółowe:

- zna zwyczaje i tradycje andrzejkowe,
- integruje się w zabawie oraz współdziała w grupie
- uważnie słucha,
- poszerza zasób słownictwa.

Metody:

a)    czynne: praktyczne działanie
b)    słowne: rozmowa
c)    oglądowe: pokaz

Formy:

- grupowa,
- indywidualna

Środki dydaktyczne:

- świece,
- monety,
- miska z wodą,
- buty,
- karty z obrazkami,
- kapelusz czarownicy,
- magiczna różdżka,
- papierowe serca, na których znajdują się imionami męskie i żeńskie,
- plastikowe jajka z kinder niespodzianek z wróżbami,
- kolorowa kula (projektor),
- piosenki „Wszyscy są”, „Labada”, „Kaczuchy”,
- elementy do dekoracji sali:, materiały (zasłony), świeczki, sylwety czarnych kotów, duszków, kluczy, nietoperzy,
- poczęstunek dla dzieci (różne przekąski).

Przebieg spotkania

1. Powitanie dzieci piosenką „Wszyscy są”.

Dzieci stoją w kole i witają się piosenką, wykonując przy tym różne ruchy.

2. Wprowadzenie do tematyki – wyjaśnienie, co to są „andrzejki”.
Dzieci siedzą na dywanie. Nauczyciel przebrany za czarownicę opowiada o tradycji andrzejkowej.

ANDRZEJKI - tradycje andrzejkowe mają bardzo długą historę. Andrzejki obchodzone są z 29 na 30 listopada. Według tradycji świętego Andrzeja była nocą magiczną, kiedy można było poznać swoją przyszłość przez wróżenie i tajemnicze obrzędy. Właśnie wtedy dziewczęta mogły uchylić rąbka tajemnicy dotyczącej ich przyszłości, ich zamążpójścia. Wróżby na Andrzejki traktowały więc poważnie. Jednak teraz jest to wesoła zabawa z „przymrużeniem oka”. W czasie andrzejkowego wieczoru wróżą sobie wszyscy - dorośli i dzieci, dziewczęta i chłopcy. Tradycje andrzejkowe dużą wagę przykładały do znaczenia snów. W niektórych regionach kraju dziewczęta pościły przez cały dzień, a przed snem zjadały słonego śledzia. Miało to przynieść proroczy sen, podczas którego zobaczą swojego przyszłego męża. Kolejną tradycją było ucinanie gałązek wiśni, które wstawiano do wody. Jeżeli gałązka zakwitła w wigilię Bożego Narodzenia, wróżyła pannie szybkie zamążpójście. Najbardziej znaną tradycją andrzejkową było lanie wosku. Dawniej do wróżby wykorzystywano cynk lub ołów. Najlepiej jak pochodziły z ram okien lub witraży kościelnych, ponieważ było to symbolem nierozerwalnego związku. Po roztopieniu przelewano je na zimną wodę przez otwór klucza, co oznaczało otwarcie bramy czasu. Również powstałe w ten sposób kształty miały konkretne znaczenie. Postać anioła oznaczała opiekę, kształt chmury sugerował, że trzeba otworzyć się na nowe doświadczenia, natomiast kot ostrzegał przed podejmowaniem pochopnych decyzji i nieprzemyślanymi związkami.

3. Nauka mówienia magicznego zaklęcia.

Nauczyciel prosi dzieci aby wstały. Mówi do dzieci słowa z wykorzystaniem magicznej różyczki. Zadaniem dzieci jest powtórzyć słowa kilka razy (wykorzystując głosy: gruby, cieniutki, krzyk i szept).

HOKUS POKUS
MARY DARY
NIECH SIĘ SPEŁNIĄ ANDRZEJKOWE CZARY

4. „Lanie wosku” – wróżba.

Nauczyciel przygotowuje klucz, miskę z wodą i wosk (może być to wosk rozpuszczony ze świec, lub zapalona gruba świeca). Kolejno prosi dzieci do wróżby. Dziecko trzyma klucz nad miska z wodą, a nauczyciel przelewa przez dziurkę od klucza wosk ze świecy. Po zastygnięciu dzieci obserwują co powstało i oceniają co to jest. Interpretacja wróżby, zależy od pomysłu dziecka, co wosk przedstawia.

5. Zabawa przy muzyce „Kaczuchy” – zabawa przy muzyce.

Dzieci stoją w kole, trzymają się za ręce. Następnie poruszają się w rytm usłyszanej piosenki  i wykonują odpowiednie ruchy.

6. „Magiczne karty” – wróżba.