SCENA I
DEKORACJA: Las
WYSTĘPUJA: Narrator, Ziemia, Drzewo, Łoś, Lisek, Miś, Dzieci.

Dziecko: - Na świecie był jeszcze wielki nieporządek, nie było ani dnia, ani światła. Matka przyroda siedziała na krzesełeczku i rozmyślała, co tu zrobić, żeby ludzie, ptaszki, ryby, drzewa i krzewy i wszystko co na Ziemi żyje, miało
co jeść i pić, w co się ubrać i gdzie mieszkać.

Ziemia:- Jestem Matką Ziemią – spójrzcie, jak wyglądam! Kiedyś byłam piękna, czysta i pogodna. Cóż ze mnie zostało?

Drzewo I - Tu gdzie dzisiaj ścięte pnie, było kiedyś dużo drzew. W lesie tym pod wielką  sosną mieszkał Misio jeszcze wiosną. Latem przyszli ludzie z piłą. Co się z Misiem stanie zimą?

Miś: - Niech swe miejsce każdy ma!
Niech swe miejsce każdy zna!
Las to zwierząt jest mieszkanie, tak więc człowiek niech przestanie
w czyimś domku się panoszyć!
Drzewa ścinać! Misia płoszyć!

Narrator: - Gdzie masz lisku swoje futro?
Przecież zimno ma być jutro!

Lisek: - Zabrał mi je pewien człowiek i kołnierze z niego zrobił.
Oj, stworzenie ja nieszczęsne już się cały z zimna trzęsę.
(w tym czasie kilkoro dzieci spaceruje ubrane w lisie czapki i kołnierze)

Narrator: - Aby zgoda była wszędzie, niech wiadomo wszystkim będzie. Każdy swoje ma ubranie. Lisy sierść – a płaszcze panie.

Dziecko II - Na grzybobraniu raz cytował ktoś przysłowie:
„nie było nas – był las”.

Dziecko I: - Ciąg dalszy ja dopowiem.
Po grzybobraniu zaś -wpierw przestał istnieć las,
przeżyli go zbieracze.

Dziecko III: - Im dalej w las tym więcej drzew – powiadał dziadek do dzieci. Dziś inny czas – im dalej w las tym więcej puszek i śmieci.

Narrator: - Spójrzcie, proszę drogie dzieci,
Ile tutaj leży śmieci, jaki brud i nieporządek.
Gdzie tu rozum , gdzie porządek!
 
Dzieci śpiewają dwie zwrotki piosenki pt. „Żyj z przyrodą w zgodzie”

SCENA II
DEKORACJA: miasto, morze
WYSTĘPUJĄ: Narrator, Ziemia, Wandal (dziecko), Dziecko

Ziemia: - Gdzie ja jestem? Czy to miasto? Tak tu brudno – tak tu ciasno!

Co się stało?

Tak mi duszno, że oddychać nie mam siły.
Czyżby ludzie  to zrobili?

Wiem, że ludziom trzeba pracy i wyprodukować wiele.

Lecz  czy trzeba dymu tyle niszczącego atmosferę.
Tak chciałam posiedzieć i odpocząć tej nocy.
Lecz  jak tu wytrzymać, gdy dym szczypie w oczy.
Pojadę nad morze, usiądę na plaży,
Tam na pewno nic złego mi się nie przydarzy.
(podchodzi do miejsca w którym jest dekoracja morza)
Smutne jest moje życie, często płaczę skrycie,
Bo nawet morze schronienia dać mi nie może.
Puszki i papierki – wszystko tu znajdziecie nawet butelki.

Narrator: - A może zbierzemy je do kupy i pójdziemy na zakupy.
Butelki w sklepie sprzedamy , a pieniądze na zabawki wydamy.
(na scenę wbiega Wandal, kopie puszki, rozrzuca papierki)

Dialog Ziemi z Wandalem
             
- Kto ty jesteś?
- Wandal mały.
- Jaki znak twój?
- Kij złamany.
- Gdzie wyjeżdżasz?
- Nad jezioro.    
- Co tam niszczysz?
- Niszczę sporo.
- I co jeszcze?
- Niszczę zieleń.
- Co potrafisz?
- Bardzo wiele.
- A na przykład?
- Krzyczę , śmiecę.
- Co myć lubisz?
- Auto w rzece.
- Co zaprószasz?
- Ogień w lesie.
- A co zrywasz?
- Kwiatki, listki.
- Kto twym wrogiem?