Komunikacja niewerbalna tworzy kilka grup sygnałów, należą do nich:
 
- Kinezjetyka - czyli mowa ciała: mimika twarzy, gestykulacja, kontakt wzrokowy, ruchy ciała.
- Parajęzyk - ton głosu, jego natężenie oraz dodatkowe dźwięki odsłaniające emocje: „ach”, „ee,” „uff” itp.
- Samoprezentacja - czyli wygląd rozmówcy. Zarówno fizyczny wygląd jak i fryzura, ubranie. To bardzo ważny element dostarczający wielu informacji decydujących często o kształcie rozmowy.
- Dotyk - jest ważnym sygnałem wyrażającym się w uścisku dłoni, poklepywaniu lub obejmowaniu drugiej osoby przy powitaniu. Dotyk świadczy o stosunku emocjonalnym i zależy zarówno od uprzejmości, kultury osobistej, wychowania, jak i od kontekstu kulturowego.
- Proksemika - czyli zastosowanie w czasie komunikowania się dystansu interpersonalnego a także dystansu przestrzeni.
- Chronemika - czyli sygnał określony czasem np. punktualność, oczekiwanie na rozmówce, czas trwania rozmowy.
Elementy otoczenia również wpływają na relacje między rozmówcami.

Komunikowanie się z rodzicami dzieci powierzonych naszej opiece będzie bardziej skuteczne, gdy informacje niewerbalne i te wyrażone słowem będą współtworzyć komunikat i wzajemnie się uzupełniać.

Ważne wydaje się by nauczyciel przekazywał swoje opinie oraz argumentował swój punkt widzenia rzeczowo i konkretnie. Rodzic powinien odczuć w postawie nauczyciela zrozumienie dla jego położenia i uwzględnienie jego punktu widzenia. Nauczyciel winien w kontaktach z rodzicami być otwarty, życzliwy i autentyczny. Ważne by umiał spojrzeć na problem z dystansem, bez emocjonalnego zaangażowania.

Skuteczność komunikowania się zależy od stopnia porozumienia, współdziałania oraz efektywności wspólnych zadań. Aby komunikacja pozwalała na rozwój każdego z jej partnerów muszą być spełnione pewne reguły. Mianowicie każdy z rozmówców powinien wyrazić swoje odczucia, wrażenia i myśli w sposób jasny i zrozumiały dla innych w obecności osób zainteresowanych. Każdy z rozmówców winien być traktowany indywidualnie i z szacunkiem. Różnice zdań pomiędzy rozmówcami powinny być uwzględnione i wykorzystane w celu rozwiązania problemów nigdy inaczej. Podstawą umiejętnością w zakresie porozumiewania się jest sztuka słuchania. Istotne jest by było to słuchanie prawdziwe tzn. należy wspierać rozmówcę poprzez kontakt wzrokowy, przytaknięcie głową, lekkie nachylenie w stronę rozmówcy, zadawanie pytań, precyzowanie odpowiedzi, upewnienie się czy dobrze rozumiemy wypowiedź. By rozmowa była satysfakcjonująca trzeba odpowiednio precyzować wypowiedzi, językiem niewerbalnym przekazać informacje wspierające treść słów, uwzględnić różnice kulturowe w sposobie komunikacji. Kontakty z rodzicami przynoszą efekt, jeżeli są poparte zaufaniem, szczerością, podmiotowym traktowaniem, gotowością na zmiany.

Nauczyciel pragnący owocnych kontaktów z rodzicami powinien:
- podczas rozmów unikać oceniania wypowiedzi rozmówcy,
- nie dawać pochopnych rad,
- nie potępiać ani też nie usprawiedliwiać,
- nie przejmować negatywnych emocji rozmówcy.

Umiejętne porozumiewanie się nauczyciela z rodzicami uczniów jest nie tylko wskaźnikiem dobrego wykonywania obowiązków, ale również narzędziem pracy. Musimy pamiętać, iż to my nauczyciele często jesteśmy dla dzieci i rodziców pewnym wzorem. Jak postrzegany będzie nauczyciel, jego stosunek do dziecka, kompetencje, zaangażowanie tak też będzie oceniana wartość przedszkola jako instytucji wychowawczej.

Autor: mgr Laura Kania